św. Filip Neri
(1515-1595)
Święty Filip — florentczyk z pochodzenia, urodził się 21 lipca 1515 roku i już jako chłopiec nazywany był Dobrym Filipkiem. Od młodości szuka tego, co nie przemija, dlatego niszczy ofiarowany przez ojca dokument o swoim pochodzeniu szlacheckim. Rezygnując z oferty bogatego wuja, by dziedziczyć po nim majątek przybywa do Rzymu. Zagubiony wśród ulic wiecznego miasta szuka własnej drogi. Za mieszkanie i skromne wyżywienie uczy synów florentczyka Cacci, studiuje teologię i filozofię. Szybko jednak rezygnuje z tego na rzecz posługi wśród chorych, bezdomnych i włóczęgów. Noce spędza na modlitwie w katakumbach świętego Sebastiana. Tam w wigilię Zielonych Świąt 1544 roku otrzymuje stygmat Ducha Świętego. Pozostając świeckim apostołem głosi kazania służy w Bractwie Trójcy Świętej dla posługi pielgrzymów i chorych. Pod wpływem swego spowiednika Persiano Rosy przyjmuje święcenia kapłańskie w wieku 36 lat.
Jego apostolstwo nabiera wtedy pełnych wymiarów. Staje się niestrudzonym spowiednikiem. Drzwi do jego pokoju nad kościołem San Girolamo są zawsze otwarte. Pogoda ducha, humor, modlitwa, prostota i autentyczność przyciągają do niego młodzież. Otacza ją czułą ojcowska opieką, ofiarując najpierw miłość, a potem wymagania. Pragnie zaprawić ją do częstej spowiedzi i godnej Komunii świętej, budzi umiłowanie cnoty czystości, z naciskiem nakazuje unikania bezczynności i próżnowania. Jak Sokrates chodzi ulicami, zaczepiając ludzi pytaniem kiedy zaczniemy czynić dobro?
Gromadzi duchownych i świeckich, arystokrację i służących, ludzi starszych i młodzież tworząc Oratorium, miejsce modlitwy, opowiadań hagiograficznych, śpiewu, wykładów historii kościoła. Proponuje styl życia oparty na czworoboku cnót: pokorze, miłosierdziu, modlitwie i radości. Przy Filipie można czynić wszystko, na wszystko pozwala szczególnie młodym, byle tylko nie grzeszyli. Dla potrzeb tych ludzi powstaje Kongregacja Oratorium w 1575 r. Jest to stowarzyszenie kapłanów i braci bez ślubów, a jedyną więzią jest miłość i wspólne zamieszkanie we wspólnym miejscu, aż do końca życia.
Przez łagodne postępowanie, promieniującą radość staje się święty Filip przewodnikiem duchowym wszystkich stanów społecznych, a nawet doradcą Papieży. Otaczany za życia wielką czcią umiera 26 maja 1595 roku, zyskując tytuł Apostoła Rzymu i Proroka Radości.
Ojciec Święty Jan Paweł II, z okazji nawiedzenia kościoła, gdzie spoczywa ciało naszego patrona powiedział: «Święty Filip, z pełnym poszanowaniem poszczególnych osobowości, oparł „plan wychowawczy” na rzeczywistości „łaski” i rozwijał go w pięciu zasadniczych kierunkach: subtelnego poznania każdego poszczególnego dziecka i młodzieńca drogą cierpliwego i czułego słuchania; rozwijania umysłu prawdami wiary przez czytania i rozważania; pobożności eucharystycznej i maryjnej; miłości bliźniego; rozrywki w jej najróżniejszych przejawach. Dzisiejszemu światu ogromnie są potrzebni wrażliwi i kompetentni wychowawcy, którzy uczyliby przezwyciężać smutek i poczucie samotności oraz nieumiejętność porozumiewania się, która nęka tylu młodych i niekiedy nawet wpędza ich w przygnębienie. Jak święty Filip, nauczajcie także wy, rodzice i wychowawcy, „wszystkiego, co jest prawdziwe, co godne, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, tego co jest cnotą i zasługuje na uznanie”(Flp 4, 8)».
Ks. Mirosław Prasek COr
Wspomnienie liturgiczne: 26 maja — liturgia Mszy św.