Rozdział IRozdział IIRozdział IIIRozdział IVRozdział V

Rozdział I

KONFEDERACJA

A. Natura i cele Konfederacji

  1. Kongregacje Oratorium, zjednoczone węzłem miłości, łączą się ze sobą, zgodnie z niniejszymi Statutami Generalnymi, w Konfederację.
  2. Konfederacja została ustanowiona przez Stolicę Apostolską w tym celu, aby Kongregacje zachowując wiernie pierwotną autonomię, mogły sobie nawzajem służyć skuteczną pomocą.
  3. Konfederacja również odpowiednio reprezentuje Kongregacje wobec Stolicy Apostolskiej.
  4. Konfederacja Oratorium jest osobą moralną zdolną zgodnie z prawem do posiadania (Kan. 741).
  5. Poszczególne Kongregacje Oratorium zachowują pełną autonomię wobec innych, nawet gdy są zgromadzone na Kongresie.
  6. Autonomia ta dotyczy także współbraci, którzy przez własną Kongregację zostają oddani Konfederacji.

 

B. Prawa Konfederacji

  1. Statuty Generalne, którymi rządzi się Konfederacja, ich zmiany, poszerzenia, złagodzenia, zastrzeżone są Stolicy Apostolskiej.
    Praktyczna natomiast ich interpretacja należy do Kongresu Generalnego, a w jego imieniu do Deputacji Permanentnej.
  2. Statuty Generalne nie dotyczą życia wewnętrznego Kongregacji, lecz tylko życia Konfederacji.
  3. Poszczególne Kongregacje uczestniczą w przywilejach udzielonych bezpośrednio Konfederacji Oratorium.

Rozdział II

POSZCZEGÓLNE KONGREGACJE KONFEDERACJI

A. Kongregacje już założone

  1. Do Konfederacji Oratorium jako prawni i między sobą równi członkowie należą Kongregacje prawnie erygowane czy zatwierdzone lub uznane dzięki starożytności i które praktykują życie oratoryjne.
  2. Starożytność wśród Kongregacji wywodzi się z daty założenia; na przyszłość datę założenia należy brać z dokumentu erekcji.
  3. Kongregacja Oratorium prawnie erygowana wygasa, jeśli ją znosi Stolica Apostolska lub nie działa przez okres stu lat (Kan.120, §1, §2; 733).
    Dobra i prawa wygasłej Kongregacji przynależą do Konfederacji (Kan.123).

 

B. Erekcja nowych Kongregacji

  1. Nowe Kongregacje mogą być przygotowane przez Kongregację już zatwierdzoną lub przez jakąś Federację, albo przez innych za zgodą Ordynariusza miejsca wyrażoną na piśmie (Kan. 733, §1, §2). Należy sprzyjać ich erygowaniu.
  2. Gdy powstanie nowej Kongregacji przygotowuje Kongregacja założycielka, winna ją na wszelki sposób wspomagać. Kongregacja może podjąć się zarządu i erygowania nowej Kongregacji po przedyskutowaniu sprawy i zatwierdzeniu jej większością absolutną głosów Kongregacji Generalnej, w przeciwnym wypadku należy stosować się do przepisu zawartego w nr 17.
  3. Nowa Kongregacja, nawet po formalnym erygowaniu, może zależeć od Kongregacji macierzystej do czasu nabycia warunków koniecznych do samodzielnego rządzenia się, tj. aż do tej chwili gdy przynajmniej trzej członkowie, czy to na podstawie upływu należytego czasu, czy na podstawie przyznania, zyskają prawa sześciolecia.
  4. Aby Kongregacja nowa erygowana, po upływie czasu, o którym mowa w nr 15, mogła pozostać w jedności z Kongregacją macierzystą, potrzebne są: ważna przyczyna. zgoda obydwu Kongregacji i pozwolenie Delegata Stolicy Apostolskiej; pozwolenie nie może być dane na okres dłuższy niż trzy lata.
  5. Jeśli jakiś zespół pragnie utworzyć nową Kongregację Oratorium, winien przez pewien czas, za zgodą Ordynariusza miejsca, wyrażoną na piśmie, we wspólnocie naśladować życie oratoryjne; członkowie tego zespołu niech zwrócą się do Prokuratora Generalnego, który ma obowiązek zatroszczyć się o fundację oraz udzielać pomocy im i Ordynariuszowi.
  6. Aby taki zespół mógł być erygowany jako prawdziwa Kongregacja Oratorium, musi zadośćuczynić następującym wymaganiom:
    1. Składać się przynajmniej z czterech członków, z których przynajmniej dwaj są kapłanami.
    2. Posiadać środki konieczne do prowadzenia życia wspólnego także na przyszłość.
    3. Dysponować wszystkim, co wymagane jest według Konstytucji do pracy apostolskiej.
    4. Przejść wymaganą próbę czasu czy to w zachowaniu życia wspólnotowego, czy w prowadzeniu dzieł w duchu św. Filipa.
  1. Formalne erygowanie Kongregacji zarezerwowane jest Stolicy Apostolskiej. Prawo posługiwania się tytułem „Kongregacja Oratorium” wypływa wyłącznie z formalnego erygowania.
  2. Przy przedłożeniu Stolicy Apostolskiej formalnej prośby o erygowanie i agregację konieczne są:
    1. Pisemny wniosek, w którym członkowie mającej być erygowaną Kongregacji proszą o jej erekcję.
    2. Autentyczne dokumenty, z których wynika, że zachowane są wszystkie wyżej wyliczone warunki (nr 18).
    3. Świadectwo Ordynariusza miejsca i Prokuratora Generalnego w formie autentycznej i oddzielnie wystawione, zapewniające o dobrym życiu nowej Kongregacji, o owocnej pracy apostolskiej, o prawdziwym duchu oratoryjnym i o środkach koniecznych do istnienia.

Rozdział III

RELACJE MIĘDZY KONGREGACJAMI KONFEDERACJI

A. Unia między Kongregacjami

  1. Kongregacje należące do Konfederacji są pełnoprawne i autonomiczne. Stosownie do Statutów Generalnych i przyzwolenia Stolicy Apostolskiej unia czyli Konfederacja między nimi rodzi pewne skutki prawne wyrażone w tychże Statutach, lecz z natury swojej całkowicie wyklucza ogólny i wspólny zarząd, któremu Kongregacje miałyby być poddane i przez które byłyby związane wspólną władzą.
  2. Należy natomiast tym chętniej, im bardziej są dobrowolne, utrzymać więzy miłości, które jednoczą wszystkie Kongregacje w Świętym Ojcu.
  3. Poszczególne Kongregacje winny zapewnić konieczne środki ekonomiczne Centralnym Organom Konfederacji oraz Delegatowi Stolicy Apostolskiej. Deputacja Permanentna ustala wielkość i sposób tego wkładu.

 

B. Współpraca między Kongregacjami

  1. Kongregacje Oratorium mogą współpracować między sobą czy to ze względu na obszar geograficzny narodu lub regionu, czy ze względu na apostolstwo lub kulturę, czy też ze względu na brak członków.
  2. Konfederacja współpracę tę otacza opieką i wspomaga, bo dzięki temu łatwiej osiąga się dobro poszczególnych Kongregacji jak i samej Konfederacji.
  3. Cele współpracy są następujące:
    1. Wspieranie wzajemnej znajomości i miłości, aby Kongregacje chętnie służyły sobie wzajemną pomocą.
    2. Pielęgnowanie studiów dla lepszego poznania ducha oratoryjnego i posłannictwa Oratorium w Kościele dostosowanego do okoliczności.
    3. Zakładanie i podtrzymywanie wspólnych dzieł i wspomaganie nowych fundacji.
  1. Kongregacje Oratorium mogą posiadać statuty i organa współpracy, np. regularne spotkania, Kongresy krajowe, regionalne, Sekretarza albo Prokuratora krajowego, Deputację, Radę.
  2. Kongregacje Oratorium, zachowując zresztą wiernie pierwotną autonomię, mogą łączyć się także między sobą w Federacje partykularne. Przynależność do takiej Federacji jest całkowicie dobrowolna i wystąpienie z niej jest zawsze możliwe, z zachowaniem jednak podjętych już zobowiązań.
  3. Każda Federacja niech posiada federalne przepisy prawne, zgodne w pełni z duchem i myślą św. Filipa, o absolutnej autonomii każdej Kongregacji, oraz organa federalne, pozbawione jednak jakiejkolwiek jurysdykcji.
  4. Jeśli zaistnieje spór, z jakiejkolwiek przyczyny, między dwiema Kongregacjami, należy się odnieść do Delegata Stolicy Apostolskiej (Kan. 1427, §2), który winien wysłuchać Radnych Federacji tych Kongregacji, które toczą spór, lub, jeśli Federacja nie istnieje, Radnych Konfederacji.

 

C. Dzieła wspólne Kongregacjom

  1. Szkoły apostolskie mogą być zakładane nie tylko przez poszczególne Kongregacje, lecz także przez kilka istniejących w danym regionie. To samo dotyczy studiów filozoficznych i teologicznych.
    W tym wszystkim jednak należy zachować wskazania Kościoła (Eccles. Sanctae 37; C.I.C. Księga II, Kształcenie duchowieństwa).
  2. Rok pierwszej probacji, jeśli okoliczności zdają się nie wymagać czegoś innego, winien odbywać się we własnej Kongregacji. Jednakże pierwsza i druga probacja odbyta w jednej Kongregacji może być uznana i w innej, tak że, przewidując większe korzyści, można prowadzić wspólną probację dla wielu Kongregacji. Dopuszczanie do probacji także i w tym wypadku, stosownie do Konstytucji, zastrzeżone jest wyłącznie Kongregacji własnej (Kan. 647, §1, §2, §3).

 

D. Przejście członków z jednej Kongregacji do drugiej

  1. Na przejście współbrata z jednej Kongregacji do drugiej można pozwalać tylko z ważnej przyczyny. W tym wypadku opuszczenie dawnej Kongregacji i przybycie do nowej nie ma być traktowane jako wystąpienie z jednej, a wstąpienie do drugiej, lecz jako rzeczywiste i prawne przejście z jednej do drugiej. Na przejście wymagane jest zezwolenie Prepozyta za zgodą Kongregacji Generalnej (Kan.744, §1).Jeśli Kongregacja, z której dokonuje się przejście, nie wyraża zgody, wówczas o przejściu decyduje Delegat Stolicy Apostolskiej.
  2. Przyjęcie przechodzącego odbywa się następująco:a) Przechodzący, który odbywał drugą probację, zanim będzie dopuszczony do agregacji, winien dopełnić probację w nowej Kongregacji, odbywając ją zawsze przynajmniej przez jeden rok.b) Przechodzący, który w poprzedniej Kongregacji osiągnął już trzechlecie, winien być uważany za agregowanego i zaliczony do posiadających trzechlecie.
  3. Starszeństwo przechodzącego posiadającego trzechlecie czy sześciolecie winno być liczone od momentu przejścia w ten sposób jakby w samym momencie przejścia do nowej Kongregacji w niej ukończył trzechlecie. Może jednak Kongregacja Generalna w tajnym głosowaniu tego, który uzyskał sześciolecie w poprzedniej Kongregacji, zaliczyć natychmiast do posiadających sześciolecie, przyznając mu jednak ostatnie miejsce.
  4. Jeżeli Kongregacja, do której członek ma przejść, o jego przejście na stałe prosiła, należy mu przyznać te same prawa, jakie posiadał w poprzedniej.
  5. Oprócz przejścia na stałe, w ścisłym tego słowa znaczeniu, może zaistnieć przejście czasowe. Jeśli Kongregacja o przechodzącego prosiła, winna mu uznać te same prawa i przywileje, jakie posiadał w poprzedniej. Prawa w tym czasie we własnej Kongregacji pozostają zawieszone, ale lata przeżyte w obcej Kongregacji zalicza się jako przebyte w swojej.

Rozdział IV

ORGANA KONFEDERACJI

A. Kongresy

  1. Kongres Generalny Oratorium, który winien się zbierać z reguły co sześć lat, jest zebraniem wszystkich Kongregacji św. Filipa. Kongres ten odbywa się w Rzymie, chyba że w specjalnym wypadku, z polecenia Deputacji Permanentnej, wyznaczy się dla tego celu inną miejscowość (por. Kan. 631-633).
  2. Członkami Kongresu Generalnego z prawem głosu są (Kan.169):1. Prepozyci wszystkich Kongregacji prawnie wybrani lub mianowani, jeśli nie są związani uzasadnioną przeszkodą, winni uczestniczyć w Kongresie.2. Delegaci Kongregacji, wśród członków posiadających przynajmniej trzechlecie, należycie wybrani. Jeśli Kongregacja posiada więcej niż trzech członków, należy wybrać jednego delegata; jeśli przynajmniej ośmiu członków, mogą być wysłani dwaj delegaci.3. Delegat Stolicy Apostolskiej, Prokurator Generalny, Postulator Generalny, Deputaci Permanentni i Radni Delegaci Konfederacji.
  3. Jeśli Prepozyt ze słusznej przyczyny nie może uczestniczyć w Kongresie Generalnym, może wysłać kogoś innego, przez siebie wyznaczonego spośród członków Kongregacji. Jeśli tylko jeden, kto nie jest Prepozytem, z Kongregacji posiadającej więcej niż trzech członków może przybyć, winien być wybrany przez całą Kongregację. Gdyby jednak ze słusznej przyczyny nikt z jakiejś Kongregacji nie mógł przybyć na Kongres, wówczas Kongregacja Generalna może wyznaczyć kogoś z innej Kongregacji, kto będzie ją reprezentował na Kongresie. Jeśli ów wyznaczony jest już z innego tytułu uprawniony do głosowania na Kongresie, nie może składać dwóch, lecz tylko jeden głos (Kan.168).
  4. Na Kongresach Generalnych mają być przede wszystkim omówione i załatwione takie sprawy:
    1. Sprawozdanie Sekretarza Deputacji Permanentnej o stanie i życiu Konfederacji; sam Sekretarz winien je potem przesłać do Stolicy Apostolskiej (Kan. 592 §1).
    2. Sprawozdanie Delegata Stolicy Apostolskiej.
    3. Sprawozdanie Prokuratora Generalnego ze spraw moralnych i ekonomicznych, dotyczących zarządu majątkiem i dziełami Konfederacji.
    4. Sprawozdanie Postulatora Generalnego.
    5. Rozważanie przeróżnych sposobów życia oratoryjnego, tj. na ile wydają się tego domagać okoliczności; rozstrzygnięcie wątpliwości lub trudności zachodzących w życiu Kongregacji czy Konfederacji, wyciągnięcie praktycznych wniosków i ich zatwierdzenie.
    6. Szukanie odpowiednich środków w celu zachowania bratniej jedności między Kongregacjami i utrzymania organów Konfederacji.
    7. Wybór Delegata i jego Radców, wybór Prokuratora Generalnego, Delegacji Permanentnej, Postulatora Generalnego i innych urzędników.
    8. Do tych zwykłych zadań można dołączyć w piśmie zwołującym również te, które na rok przed odbyciem Kongresu zaproponują Kongregacje lub którykolwiek współbrat (Kan. 631, § 3.)
  1. Rewizja prawodawstwa oratoryjnego nie należy do zwykłych czynności Kongresu Generalnego. Jeśli w przygotowaniu Kongresu są zgłoszone propozycje dotyczące rewizji prawodawstwa, które będzie należało przedłożyć Stolicy Apostolskiej, potrzeba, aby przynajmniej rok przed Kongresem poszczególne Kongregacje obradowały nad tymi propozycjami, a na Kongresie należy rozstrzygnąć w tajnym głosowaniu większością co najmniej dwóch trzecich głosów (Kan. 583).
    1. Deputacja Permanentna przy pomocy Prokuratora Generalnego przygotowuje Kongres Generalny według niżej podanych wskazówek. Dla zgodnego współdziałania, na rok przed Kongresem, Deputacja, a w jej imieniu Prokurator Generalny, postara się wysłuchać zdania wszystkich Kongregacji co do okoliczności czasu i miejsca oraz sporządzenia zestawu spraw, które mają być przedmiotem obrad.
    2. Deputacja Permanentna, a na jej zlecenie Prokurator Generalny, może powołać komisje, które przygotują normy postępowania na Kongresie, sporządzą zestaw spraw, zbiorą propozycje i uwagi różnych Kongregacji i według ich myśli uporządkują je i o nich powiadomią. Należy się starać, aby również jak najwięcej Kongregacji na spotkaniach prawnie zwołanych przez swoich Prepozytów we wspólnej naradzie przedyskutowały zestaw spraw nadesłanych przez komisje albo przez nie same przygotowanych. Jest rzeczą szczególnie ważną, aby Delegaci na Kongresie mogli reprezentować nie tylko swoje osobiste zdania, lecz przede wszystkim swoich Kongregacji.
    3. Kongregacje, pamiętając o wspólnej więzi miłości, niech zaradzą potrzebom tych Delegatów, którzy ze względu na małe możliwości własnych Wspólnot nie są w stanie uczestniczyć w Kongresie. Niech o to dyskretnie i skutecznie zatroszczą się Prokurator Generalny i Prepozyci.
  1. Do chwili, w której Kongres zostanie przez Przewodniczącego, za zgodą większości uczestników, uznany za prawny, działaniom przygotowawczym i obradom wprowadzającym przewodniczy ten, który pełni urząd Sekretarza Deputacji Permanentnej.
    1. Po prawnym rozpoczęciu Kongresu winny dokonać się wstępne wybory, to jest Przewodniczącego, Skrutatorów i Sekretarza Kongresu. Przewodniczącego wybiera się zgodnie z prawem (Kan.119, §1); Skrutatorów i Sekretarza względną większością w pierwszym głosowaniu. Podczas wyboru Przewodniczącego rolę skrutatorów pełnią, wraz z Sekretarzem Deputacji, dwaj najstarsi Delegaci. Do chwili wyboru Sekretarza Kongresu obowiązki jego spełnia najmłodszy spośród Delegatów, jeśli nie ma jakiejś przeszkody. W wyborach postępuje się w ten sam sposób, jaki podają Konstytucje (nr 141 nn).
    2. Jeśliby Kongres uznał za konieczne, można powołać pomocników czyli socjuszów dla urzędników Kongresu, a przede wszystkim dla Przewodniczącego. W ten sam sposób Kongres może powołać radę naczelną i różne komisje, mając na względzie okoliczności i doświadczenie członków oraz różnorodność regionów, z których Delegaci lub członkowie komisji pochodzą.
    3. Współpracownicy i audytorzy mogą być imiennie zaproszeni tylko przez Deputację Permanentną lub przez Kongres.
    4. Po otwarciu Kongresu wszelkie funkcje Konfederacji ustają.
    1. Kongres, po wysłuchaniu Przewodniczącego i innych, którym to było zlecone, ustala porządek, jaki ma być zachowany i uchwala normy postępowania uprzednio przygotowane przez Deputację Permanentną.
    2. Należy przeprowadzać tajne głosowania na sesjach generalnych, partykularnych i w komisjach, w wyborach oraz sprawach w jakikolwiek sposób dotyczących prawodawstwa, a także praktycznej interpretacji prawa.
    3. Gdy wszystkie sprawy zostały dokładnie przedyskutowane, zdefiniowane i absolutną większością głosów w tajnym głosowaniu zadecydowane, Przewodniczący zamyka Kongres.Kongres może powierzyć opracowanie jakiejś sprawy Deputacji Permanentnej lub Komisji specjalnej, albo też Prokuratorowi Generalnemu.

 

B. Deputacja Permanentna

  1. Deputacja jest stałym organem Konfederacji, który z urzędu i w zastępstwie Kongresu Generalnego dba o dobro wspólne i całość Konfederacji.
  2. Kongres Generalny, zgodnie z prawem, wybiera w tajnym głosowaniu ośmiu członków, którzy reprezentują różne języki lub regiony. Oni to stanowią Deputację Permanentną aż do następnego Kongresu Generalnego. Oni sami wybierają spośród siebie Sekretarza, który przygotowuje i zwołuje zebrania, i jego Wikariusza. Przedstawienie kandydatów na Deputatów należy do tych, którzy reprezentują różne języki lub regiony, aby Kongres mógł sprawnie dokonać ich wyboru według takiej proporcji: czterech kandydatów dla Włoch, dwóch dla Hiszpanii, dwóch dla Niemiec oraz dla Konfederacji szwajcarskiej i austriackiej, dwóch dla Polski, dwóch dla Anglii i Kanady, dwóch dla Ameryki Północnej, dwóch dla Ameryki Łacińskiej. Spośród nich wybiera się: dwóch dla Włoch, jednego dla Hiszpanii, jednego dla Niemiec i Konfederacji szwajcarskiej i austriackiej, jednego dla Polski, jednego dla Anglii i Kanady, jednego dla Ameryki Północnej (dla Stanów Zjednoczonych) i jednego dla Ameryki Łacińskiej. Proporcja ta może się zmieniać w zależności od liczby Kongregacji: Kongres winien o tym zadecydować.
  3. Ponieważ Deputacja Permanentna nie jest we właściwym tego słowa znaczeniu organem zarządzania, lecz jest ciałem moralnym, ustanowionym w celu doradczym i koordynacyjnym, z konieczności nie posiada, ściśle mówiąc, przełożonego, który mógłby coś czynić we własnym imieniu. Deputaci są wobec siebie równi.
  4. Deputacja wraz z Prokuraturą, stosownie do prawa, ma swą siedzibę w Rzymie. Faktycznie winna się zbierać wtedy, gdy jest to konieczne dla wypełnienia czynności, jakie do niej należą, z reguły natomiast zbiera się przynajmniej raz w roku oraz wtedy gdy większa część Deputatów o to prosi. Do ważności zebrania wystarczy obecność przynajmniej czterech, tj. trzech Deputatów i Sekretarz lub jego Wikariusz. Gdyby Sekretarz i jego Wikariusz byli nieobecni, wybiera się na ten raz Sekretarza. W tym wypadku winno się tylko te sprawy rozpatrywać, które są konieczne i nie mogą być odłożone. Jeśli Sekretarz umrze, Wikariusz zwołuje Deputację Permanentną i ponownie wybiera się Sekretarza.
  5. Do obowiązków Deputacji Permanentnej należy:
    1. Troska o wypełnienie postanowień Kongresu, które były jej zlecone, a także służenie radą i czuwanie nad wykonaniem tego, co mieli wykonać inni.
    2. Troska o dobry porządek i stan budynków Deputacji i Prokuratury według norm, które wskazał Kongres.
    3. Przyjmowanie i kontrola corocznych sprawozdań administracji gospodarczej i działalności Prokuratury, Postulacji oraz innych dóbr Konfederacji.
    4. Obowiązek nieustannego wspierania Prokuratora, a w ważniejszych sprawach pokierowania nim.
    5. Troska, razem z Prokuratorem Generalnym, o ustalenie i przekazanie do wykonania tego wszystkiego, co dotyczy zwołania i przygotowania Kongresu Generalnego.
    6. Na wypadek wakansu urzędu Prokuratora Generalnego wyznaczenie kogoś na jego miejsce aż do następnego Kongresu.
    7. Jeśli Deputat umrze lub ustąpi z urzędu, w jego miejsce wchodzi drugi kandydat z tego regionu, w przeciwnym razie Deputacja Permanentna winna wybrać innego.
  1. Do obowiązków Deputata pełniącego funkcję Sekretarza należy:
    1. Zwoływać Deputację Permanentną według przepisu nr 50.
    2. Zapraszać, zwyczajnie, Prokuratora Generalnego i Delegata Stolicy Apostolskiej na sesje. Mają oni głos doradczy.
    3. Przygotowywać, razem z Prokuratorem Generalnym; po wysłuchaniu rady Deputatów, zestaw zajęć.
    4. Przewodniczyć i kierować w czasie wspomnianych sesji.
    5. Zadbać o to, aby sporządzono protokół z sesji i przekazano do archiwum Konfederacji.
  1. Wskazania dotyczące współpracy Deputacji Permanentnej i Delegata Stolicy Apostolskiej dla Oratorium:
    1. Deputacja permanentna, a zwłaszcza jej Sekretarz, winna współpracować z Delegatem dla wspólnego dobra Konfederacji.
    2. Sekretarz Deputacji Permanentnej niech powiadamia Delegata o mających się odbyć lub już odbytych sesjach, aby na nich, zależnie od potrzeby, udzielać sobie wzajemnie informacji.

 

C. Prokurator Generalny

  1. Prokurator Generalny, jak już to powiedziano, prawnie reprezentuje wobec Stolicy Apostolskiej i wszystkich jej Dykasterii Kongregacje i ich członków oraz Konfederację Oratorium, a także stara się o ich sprawy.
    Do tych ogólnych zadań Prokuratorów Generalnych dodaje się inne szczególne.
  2. Prokurator Generalny na mocy swego urzędu posiada te uprawnienia, których mu wyraźnie udzielono lub które potwierdzono.
  3. Prokurator we wszystkich sprawach, które dotyczą jego urzędu winien postępować według niniejszych Statutów i dyrektyw Kongresu.
  4. Do urzędu Prokuratora Generalnego należą następujące uprawnienia:

 

I. Wobec Stolicy Apostolskiej i innych władz kościelnych:

      1. Na podstawie otrzymanego zlecenia działa w imieniu Kongregacji, także poszczególnych, a nawet i członków. W sprawach korzystnych istnieje domniemanie o takim zleceniu. Nic jednak nie przeszkadza, by Kongregacje i poszczególni członkowie, dla słuszniejszych przyczyn, odnosili się bezpośrednio do Stolicy Apostolskiej.
      2. Do Prokuratora należy, z polecenia Prepozytów, przedstawić prośby wobec Stolicy Apostolskiej. Nie potrzeba natomiast wyraźnego pozwolenia Prepozytów do zwyczajnych i ściśle osobistych uprawnień.
      3. On jeden uprawniony jest, w zwykłym porządku, do działania w imieniu Konfederacji, czy to przedstawiając prośby, czy też udzielając informacji, albo dochodząc lub broniąc praw wobec Stolicy Apostolskiej i wszystkich Dykasterii kościelnych, nie wyłączając jakichkolwiek trybunałów.
      4. Ilekroć Stolica Apostolska wydaje mu reskrypty, zobowiązany jest przekazać je do wykonania; jeśli zaś wykonanie zlecone jest innym, winien zadbać o ich wierne wykonanie.5. We wszystkich wreszcie sprawach reprezentuje Konfederację oraz kieruje i podtrzymuje jej osobowość.

 

II. Co do dóbr ogólnych Konfederacji:

      1. Prokurator zarządza dobrami należącymi do Konfederacji. Jeżeli dla jakichś dóbr wyznaczono specjalnego administratora, uważa się, że podlega on Prokuratorowi Generalnemu, chyba że wyraźnie coś innego postanowiono.
      2. Dobra Prokuratury Generalnej są dobrami Konfederacji.
      3. Sam lub przez kogoś (Kan. 123; 584; 1270) powinien starać się o zabezpieczenie i administrowanie dobrami Kongregacji prawnie istniejących (Kan. 120, §1 ),lecz nie mających odpowiedniej ilości członków oraz tych, które całkowicie wygasły (por. nr 12).
      4. Każdego roku w określonym czasie i w sposób oznaczony przez Deputację Permanentną powinien złożyć sprawozdanie z tego wszystkiego, czym Prokurator zarządza.

 

III. Co do dzieł ogólnych i Kongregacji:

      1. Zgodnie z tym, co wyżej powiedziano, razem z Deputacją Permanentną kieruje dziełami ogólnymi.
      2. We wszystkich innych sprawach, których nie przewidziano, powinien służyć Deputacji Permanentnej skuteczną pomocą.
      3. Powinien troszczyć się o bratnią jedność Kongregacji i o współpracę między nimi.
      4. Jeśli to możliwe, powinien zabiegać o wskrzeszenie wygasłych Kongregacji.
      5. Stosownie do przepisów rozdz. II, nr 17 i 20, winien uczestniczyć w zakładaniu nowych Kongregacji.
      6. Jego opiece i staraniu powierza się Archiwum Generalne Konfederacji.

 

  1. Prokurator Generalny związany jest ścisłą tajemnicą w tych wszystkich sprawach, które poznał z racji swego urzędu, a których wyjawienie innym groziłoby szkodą lub niebezpieczeństwem szkody; tak samo zobowiązany jest do prawdziwości w informacjach, których z urzędu udziela, oraz do starania się o większe dobro Konfederacji.
  2. Wybiera się go co sześć lat na Kongresie Generalnym. Wybór Prokuratora tak się dokonuje: Jeśli w dwóch pierwszych głosowaniach nie uzyskało się absolutnej większości, ci tylko w trzecim głosowaniu zachowują bierne prawo wyborcze, bez czynnego, którzy w drugim głosowaniu otrzymali więcej głosów od innych. Równą ilość głosów w trzecim głosowaniu rozsądza się kolejno według starszeństwa w Kongregacji i starszeństwa wieku(Kan.119, §1). Po wygaśnięciu pierwszej kadencji może być powtórnie wybrany.
  3. Kandydat powinien mieć dziesięć lat przynależności, przynajmniej trzydzieści pięć lat życia, odznaczać się prawdziwą miłością przede wszystkim wobec Konfederacji i jej praw, gorliwością w ich zachowaniu, prawością w działaniu oraz roztropnością.
  4. Nie powinno się łączyć urzędu Prokuratora z urzędem Prepozyta we własnej Kongregacji; pozostawia się to jednak uznaniu Kongregacji.
  5. Prokuratura ma siedzibę w Rzymie.

 

D. Inni urzędnicy Konfederacji

  1. Postulatora Generalnego wybiera Kongres; może postanowić połączenie tego urzędu z innym urzędem w Konfederacji.
  2. Kongres Zwyczajny może mianować lub wyznaczyć także innych urzędników Konfederacji, zależnie od konieczności oraz okoliczności spraw i czasu.

Rozdział V

DELEGAT STOLICY APOSTOLSKIEJ

A. Delegat

  1. Ze względu na absolutną autonomię i wolność od jurysdykcji nad Kongregacją Oratorium św. Filipa Neri, a także ze względu na nieistnienie centralnego zarządu, w którym nie ma nikogo, kto byłby Przełożonym Generalnym, Stolica Apostolska zarezerwowała sobie (Decr. S. Congr. de Relig. nr 14536/58) władzę bezpośredniego czuwania nad Kongregacjami. Prawo to wykonuje przez swego Delegata.
  2. Delegat jest stróżem powszechnego prawa Kościoła i własnych praw Oratorium. Troszczy się on, aby nigdy nie ustały przestrzeganie Konstytucji i wierność wobec ducha Ojca Założyciela. Urząd swój spełnia w zakresie czasu i uprawnień sobie powierzonych (Kan. 305 §2).
  3. Delegat Stolicy Apostolskiej pełni obowiązki kanonicznego Wizytatora Oratorium św. Filipa.
  4. Delegata wybiera się na Kongresie według norm ustalonych dla wyboru Prokuratora i zatwierdza go Stolica Apostolska. Urząd jego trwa sześć lat, a po upływie tego czasu jeden raz może być ponownie wybrany.
  5. Kandydatem winien być kapłan, członek Kongregacji Oratorium posiadający dziesięciolecie mający przynajmniej trzydzieści pięć lat życia, odznaczający się wiedzą, gorliwością, pobożnością oraz doświadczeniem w życiu wspólnotowym Oratorium.
  6. Bez poważnej przyczyny nie należy łączyć urzędu Delegata z urzędem Prepozyta we własnej Kongregacji. Osąd jednak w tej sprawie pozostawia się Kongregacji.
  7. Delegat w czasie pełnienia swych funkcji ma pierwszeństwo przed wszystkimi.
  8. Gdyby z jakiegokolwiek powodu delegat ustąpił, stanowisko jego na mocy faktu obejmuje Radca, którego na Kongresie wybrano jako pierwszego.
  9. Delegat na podstawie prawa ma siedzibę w Rzymie.

 

B. Obowiązki Delegata w czasie wizytacji

  1. Zwyczajne obowiązki Delegata Stolicy Apostolskiej są następujące:
    1. Czuwanie nad przestrzeganiem powszechnego prawa Kościoła, Konstytucji i Statutów Generalnych Oratorium.
    2. Czuwanie nad prawidłowością sprawowania urzędów generalnych Konfederacji, a gdy one o to proszą, Delegat służy im pomocą, aby ich działanie z każdym dniem stawało się owocniejsze dla dobra Konfederacji.
    3. Mocą udzielonej mu władzy co pięć lat powinien osobiście lub przez delegata dokonać wizytacji kanonicznej wszystkich Kongregacji, a jeśli konieczność wymaga, odpowiednimi środkami zaradzić, aby dokładniej przestrzegano prawo powszechne i prawa własne Oratorium.
    4. Aprobowanie Dimissoriów, jakie Prepozyci Kongregacji niekolegialnych wystawiają do święceń.
    5. Otaczanie specjalną troską Kongregacji, które nie są kolegialne, np.:
      1. mianowanie delegata z innej Kongregacji;
      2. przydzielanie członka jakiejś Kongregacji, aby mogło zaistnieć regularne, przynajmniej okresowo, życie wspólne; z zachowaniem autonomii Kongregacji i wolności poszczególnych członków;
      3. afiliowanie (analogicznie do erekcji nowej Kongregacji, nr 14 i 15 St. Gen.) Kongregacji niekolegialnej do Kongregacji kolegialnej, po uprzednim wyrażeniu zgody.

 

  1. Nadzwyczajne obowiązki są następujące:
    1. Przeprowadzenie nadzwyczajnej wizytacji Kongregacji w następujących wypadkach:
      1. gdy o wizytację prosi większa część członków jakiejś Kongregacji lub większa część Deputatów głosujących w tej sprawie;
      2. gdy z powodu ważnych okoliczności, zdaniem rady Federacyjnej lub Regionalnej czy Krajowej, okaże się to konieczne.
    1. Zadbanie o to, aby w nadzwyczajnych wypadkach, w których trzeba zastosować przepisy Konstytucji nr 53 (o depozycji Prepozyta) i nr 75 – 79 (o wydaleniu jakiegoś członka z Kongregacji), Kongregacje przestrzegały przepisów Konstytucji w tej materii.
    2. Osobiście ponadto powinien interweniować w następujących wypadkach i sprawach:
      1. gdy Prepozyt i Deputaci jakiejś Kongregacji nie wykonują swoich obowiązków;
      2. gdy ich wykonywać nie mogą;
      3. gdy jakaś Kongregacja sprzeciwia się przejściu współbrata;
      4. gdy Kongregacja w jakiejś sprawie zwraca się do Delegata.

W pierwszych trzech wypadkach (a, b, c) Delegat wysłucha Radnych.

  1. Delegat Stolicy Apostolskiej dla Oratorium może swój obowiązek, zwłaszcza wizytacje – również nadzwyczajne – w poszczególnym wypadku powierzyć innym, którzy na mocy zastępstwa wypełnią jego obowiązek czyli działać będą jako Delegaci Wizytacji. Delegaci winni czynić wszystko zgodnie z otrzymanym poleceniem.

 

C. Radcy Wizytacyjni

  1. Delegat ze względu na otrzymaną Delegację od Stolicy Apostolskiej posiada Radców, którzy mają tylko głos doradczy. Wybiera się ich na sześć lat: jednego z Kongregacji włoskich, drugiego z Kongregacji hiszpańsko-amerykańskich (Ameryka Łacińska), trzeciego z Kongregacji polskich, angielskich, niemieckich, szwajcarskich, austriackich i angielsko-amerykańskich.
  2. Jeśli któryś współbrat na Kongresie po raz pierwszy był wybrany na Delegata, wówczas Delegat ustępujący z urzędu na mocy prawa jest trzecim Radcą. Gdy natomiast Delegata wybierze się ponownie na następne sześciolecie, Kongres musi wybrać trzech Radców.
  3. Ponadto w każdym Regionie albo Federacji na zwyczajnym zebraniu lub na Kongresie wybiera się dwóch Radców, którzy będą wspierać Delegata w czasie Wizytacji kanonicznej w wiernym wypełnieniu obowiązku.
  4. Niech Delegat wysłucha zdania Rady ustanowionej dla Regionu lub Federacji nie tylko przed Wizytacją kanoniczną lub nadzwyczajną, lecz także przed ogłoszeniem decyzji i dekretów po dokonanej Wizytacji.